XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Apaizak adarra jozien eta asperkeri bat merezi zun.

Ontarako, apaizan beorraren zaldikua larrean arkitzen zan eta oni ildako amona lotu zioten.

Artzai batzuek izan zuten ikuskizun au, benetako arrigarria, eta apaizari bereala esan konjuroa bear-bearrezkoa zala.

Apaiza beor gaiñean eldu omen zan amona eta zaldikuaren ingurua, eta bai konjuroa egin ere, ezker-ezkubi, bein eta berriz.

Baiñan bein eta berriz ere zaldikuak iges egin bearrean bere amaren ingurura bildu.

Apaizak parregarrikeri au ikusirik, etxeruntz laisterka aldegin eta ate-buruan makurturik barnera eldu, atzetik, bereala, laisterka ere, zaldikua.

Baiñan ate-buruan amona etzan makurtu eta zerria egon zan kakotik zintzilik gelditu omen zan.

Bere geiegizko diru zaletasunak, amona bi aldiz txerria antzeratzea eraman zun.

Txabola umil bat izaten zan ikazkiñaren basa-etxea, eta txabola aiek etziran berdiñak izaten, eraikitzeko orduan lurrak zerikusi aundia izaten bai zuan.

Ikazkiñak, errantxeroa etzun urrun.